=======================

و اما داغ داغش:

قلم رها شده بر این سطر‌‌‌‌‌‌‌‌‌ قسم به نون و الا آخر!

که چشم هات در این مطلع که اشک هام بر این دفتر...

تن آسمان و روان گنجشک ندارد از تو نشان گنجشک

درخت خشک زبانگنجشک! پرنده نیستی و پرپر

اگر دل تو هم آشوب است از آن گدا که لب جوب است

ریو سوار شدن خوب است بزن به موی خودت گل سر!

فراتر از ریوی من شو! ریودوژانیروی من شو!

سن سناریوی من شو به جای بالشم و بستر!

از آبشار تو من رودم که روح جنگل شروودم

و من نه اینکه رابین هودم تو گرچه از ماریا بهتر

و چشم هام اگر مستند به دیدن تو تهیدستند

چه اخم ها به تو پیوستند زیادی است بر این تن سر

میانمان که گسل باشد چه بوسه ای که عسل باشد!؟

غزل اگر که غزل باشد رساندم به لبت آخر...

=====================

نه خوبی از تو به یک عمر دیده ام نه بدی

پری تو معنی عاشق شدن کجا بلدی؟

به مردم اینقدر از آسمان نگاه نکن!

وگرنه می شکند آبگینه های قدی

لطافتی که تو داری، چرا به ناز عجین...؟!

فرشته ای که تو هستی، دگر چه چارقدی؟!

به باد گفتم از این نرمتر سلام کند

مباد کم شود از گیسوان تو عددی

نرو به سمت حیاط بزرگ همسایه!

که از نقاط مجاور مدام در رصدی

دگر چگونه تو را دست کوچه بسپارم؟

نه دوستی، نه بزرگی، نه فرد معتمدی...